A luz da mañá coábase na habitación, atravesando as regandixas das contras. Ela espertou, mirou o reloxio e sobresaltouse. A alarma non soara. O seu corazón latexaba ansiosamente na táboa do peito. Tal vez non fose demasiado tarde aínda. Dun chimpo saltou da cama e vestiuse a fume de carozo. En apenas uns minutos saía pitando pola porta. A escaleira estaba perfectamente silenciosa. Nada. Ninguén. Xa na rúa dirixiuse á parada do bus. Nese momento pasaba un. Montouse nel. Estaba baleiro. Pareceulle raro que a esas horas non houbese xente. Só o chofer e unha parella de vellos nos asentos do fondo. Se cadra o mal tempo facía que a penas houbese alguén polas rúas. O condutor arrincou. Este subía acelerando pola encosta da mollada avenida. Neste momento non chovía, menos mal porque cas présas non collera o paraugas. Suspirou e contemplou con suspicacia a cidade a través dos suxos cristais do auto. Oxalá non sexa xa demasiado tarde, pensaba. Por nada do mundo quería estragar a oportunidade que se lle ofrecía. Todo empezou con aquela noticia que lera no xornal uns días antes. Para iso tiña que presentarse no enderezo que aparecía no anuncio. O lugar quedaba un pouco afastado, nun arrabalde ó sur da vila. Só unhas cantas paradas máis e chegaría. Ao baixarse do autobús enxergou unha estreita e escura calella que desembocaba nun grupo de casas cun aspecto descuidado, incluso algunha semellaba deshabitada. Comprobou sen sorpresa que as rúas ademáis de molladas estaban desertas. Apretou o paso e chegou ata alí. Tan só un gato que o fitaba con receo, saiulle ó encontro. Pareceulle un lugar sombrío e lúgubre. Sentía frío. Pensou que o sitio era sinistro. O corazón empezou a bater lixeiro, podía escoitar o forte latexar fuxindo pola gorxa… A penas comenzara a camiñar cando creu oir pasos. Parecía que alguén se achegaba. Os pasos ían cada vez máis rápido. Sen dúbida pretendían alcanzala. Non se atrevía a voltar a cabeza. O medo paralizábaa, non lle importaba que o mundo explotase naquel intre. Os pasos estaban cada vez máis perto e de súpeto, sen tempo de reaccionar, sentiu que a suxeitaban por un brazo. Un berro de terror atrancoulle a voz… entón unha insolente gargallada estourou no ar. Tornou a cabeza. Botando un fondo suspiro de alivio, comprobou que era unha vella amiga que lle dicía lagarteira, mentres escachaba coa risa que só quería desexarlle un feliz Ano Novo!
#conNomedeMuller: Dolores Medio
“OVIEDO es una ciudad dormida. Por las calles,
estrechas y empinadas, del Oviedo antiguo, envueltas, de ordinario, en espesa
niebla, corre un sueño de siglos. Las moradas humildes, de paredes desconchadas
por la humedad, se aprietan en torno a los palacios y caserones con fachadas de
piedra renegrecida.” (Edit. Destino, Barcelona 1053)
Así comeza a novela “Nosotros, los Rivero” da asturiana Dolores Medio , premio Eugenio Nadal en 1952. María Dolores Medio Estrada (Oviedo 1911-1966) denotou a súa afección pola literatura desde ben cativa, con 12 anos escribia a súa primeira novela que titulou Egoismo. Na súa formación nos primeiros tempos destacan os estudios música e debuxo na Escola de Belas Artes. Posteriormente estudiaría Maxisterio. Foi mestra exercendo como docente en diversas vilas e aldeas de Asturias. De formación republicana, recibiu influencia da Institución Libre de Enseñanza a través dun mestre amigo seu. Cando comezou a guerra estaba en Oviedo e viviu en primeira persoa o asedio e os bombardeos que sufriu a cidade, as desgrazas, as detencións de compañeiros e amigos …, foi denunciada e a Comisión depuradora do Maxisterio abriulle varios expedientes. Acusada de atacar á relixión e á patria, simpatizar cos marxistas e ter feito propaganda a favor das esquerdas e da Asociación de Traballadores da Ensinanza, valeulle para ser desprazada como castigo a unha escola rural perto de Avilés, quedando inhabilitada para exercer cargos directivos. En 1945 gañou o Premio Concha Espina promovido polo semanario nacional Domingo con Nina e trasládase entón a Madrid. Comeza a exercer como escritora sen abandoar de todo o ensino, gañando en 1952 o Premio Nadal coa novela “Nosotros los Rivero”, sendo unha auténtica descoñecida. A partir deste momento dedícase por enteiro a escribir, abandoando o ensino e convertíndose nunha escritora profesional. En 1963 comeza a súa triloxía “Los que vamos a pié con Bibiana”, no que se narran os feitos relativos á manifestación en apoio ós mineiros, que a levaron a prisión. Tiña que pagar unha multa de 25.000 pesetas que non pagou e pasou 30 días no cárcere. Relata este episodio en Celda Común, non publicada ata 1996 debido á censura franquista. En 1963 gaña o Premio Sésamo co relato Andrés. En 1964 a Fundación March concédelle unha pensión literaria para escribir a biografía de Isabel II e outra en 1969 para redactar a guía de Asturias, publicada pola Editorial Destino de Barcelona. En 1972 continúa a triloxía con La otra circunstancia. Outras novelas de Dolores son Funcionario público (1956), Diario de una maestra (1961), Farsa de verano (1974) Atrapados en la ratonera: Memorias de una novelista (1980), La última Xana: narraciones asturianas (1986)…
Pero volvamos a “Nosotros, los Ribero” e como a súa publicación convertírase nunha auténtica odisea para a escritora. A obra foi víctima da censura franquista, e os trámites para intentar salvala extendéronse durante un ano. Transcurrido ese tempo, atopouse con que a editorial que a ía publicar cerrara durante o proceso. Os motivos do censor para xustificar a negativa da publicación eran entre outros a súa “simpatía pola República do 14 de abril e a súa antipatía polas tropas españolas que pacificaron Asturias en 1934” ademáis o censor atopara no texto eloxios de obras comunistas e chegou a calificala de “completamente reprobábel”. Conseguindo por fin salvar os escollos, eliminando o que molestaba ó censor franquista, presentouse ó Premio Nadal co existoso resultado xa coñecido. A comunicación do premio á autora tamén ten o seu aquel. Segundo relata o diario El País nun artigo publicado en xaneiro de 2018, Dolores non se enterou do fallo do Premio Nadal porque tiña a radio estropeada, tampouco contaba con el. Eran as dúas da madrugada e alguén peto na súa porta comunicándolle que acaba de gañar o premio. Cando viaxou ó seu Oviedo natal foi recibida como unha celebridade. Un libreiro dunha coñecida tenda da cidade viaxaba entón a Barcelona regresando con medio centenar de exemplares para exhibilos no escaparate. O resultado foi que os libros se agotaron axiña. Hoxe temos unha nova edición da novela de Medio, a segunda. Desta volta trátase do texto íntegro descuberto pola escritora e editora de Xixón, Ángeles Caso. Ángeles intuiu que á obra algo lle faltaba e realizou un traballo de investigación sobre Nosotros, los Rivero, rescatando o orixinal do Archivo General de la Administración de Alcalá de Henares onde se conserva a documentación da censura durante o franquismo. En decembro de 2017, Caso publícou o texto completo que escribira Medio, na súa editorial La Letra Azul. A obra leva incorporados un prólogo de Caso cos documentos descubertos e as cartas que intercambiaron autora e censor. A novela vai acompañada dos deseños da ilustradora tamén asturiana Rebeca Méndez.
Dolores Medio regresaba a Oviedo en 1988 e alí permaneceu ata a súa morte o 16 de decembro de 1996, o día do seu 85 aniversario. Na actualidade a Fundación Dolores Medio, que ela mesma creara, concede o Premio Asturias de Novela. Antes do seu falecemento foi nomeada “Filla predilecta” de Oviedo, outogáronlle a medalla de Plata de Asturias e recibiu homenaxes polas Asociacións de mulleres de Asturias. En Oviedo, unha praza co seu nome e unha escultura, fican en lembranza desta asturiana ilustre.
https://cadenaser.com/emisora/2017/12/04/radio_asturias/1512400227_839902.html
www.elcomercio.es › culturas › libros › dolores-medio
www.cervantesvirtual.com › obra-visor › html
#conNomedeMuller. Florbela Espanca
SER POETA
Ser Poeta é ser mais alto, é ser maior
do que os homens! Morder como quem beija!
É ser mendigo e dar como quem seja
Rei do Reino de Aquém e de Além Dor!
é ter de mil desejos o esplendor
e não saber sequer que se deseja!
É ter cá dentro um astro que flameja,
é ter garras e asas de condor!
É ter fome, é ter sede de Infinito!
Por elmo, as manhãs de oiro e de cetim...
é condensar o mundo num só grito!
E é amar-te, assim, perdidamente...
é seres alma e sangue e vida em mim
e dizê-lo cantando a toda gente! (de Charneca em flor)
Florbela Espanca (Vila Viçosa, 1894 — Matosinhos, 1930), bautizada
como Flor Bela Lobo, autonomeouse Florbela d’Alma da Conceição
Espanca é unha das grandes escritoras portuguesas da época contemporánea.
Filla natural de Antonia da Conceiçao Lobo, a muller que servía ós que se
convertirían nos seus pais adoptivos. Florbela foi o froito dunha relación
entre a súa nai e Joao María Espanca, o dono da casa. A muller de Joao María,
Mariana do Carmo, era estéril e asumiu o cuidado da cativa, ó mesmo que faría
tamén con Apeles, o irmán de Florbela que naceu tres anos despois, Ambos foron
rexistrados como fillos de Antónia e de pai incógnito, sendo Mariana do Carmo a
madriña de bautismo de ambos cativos. A súa nai, Antónia, faleceu moi nova, con
apenas 29 anos. Os dous irmáns foron criados por Joao e Mariana, pero Florbela
non foi recoñecida como filla lexítima ata 18 anos despois da súa morte.
Espanca comezou a escribir xa dende ben
cativa. A súa obra abarca diversos xéneros,
en verso e prosa, como contos, colaboracións en revistas e xornais e
tradución de novelas; mais o seu xénero primordial foi a poesía, cultivándoa baixo
a forma de soneto. Cunha biografía completamente inusual e novelesca, Florbela
d´Alma foi unha escritora pioneira, que rompeu moldes e abriu un camiño na emancipación
da muller tanto no plano literario como vital. Espanca foi das poucas donas que
asistiron ó Liceu Nacional (Évora), matriculándose posteriormente na Faculdade
de Direito en Lisboa cando só o facían pouco máis dunha ducia de mulleres entre
centos de homes, outro feito difícil na súa biografía debido á época e que
casou e divorciouse tres veces, pero nunca deixou de escribir. A pesar diso na vida da autora só foron
publicados dous libros de poesía: Livro de Mágoas (1919) e Livro de Sóror
Saudade (1923). Na súa obra poética está sempre presente o eu da poeta, e neles
atopamos amor, paixón, erotismo,dor, saudade,morte, poesía que fala da propia poesía en suma e a
propia alma da autora.
No poema dedicado á escritora, “Á memoria
de Florbela Espanca” e atribuido a Fernando Pessoa (os versos foron atopados
entre as pertenzas do poeta), o autor fala dela como a súa alma xemea:
“Dorme, dorme, alma
sonhadora,
Irmã gémea da minha!”
Postumamente foi publicado o libro de contos titulado “As Máscaras do Destino”, homenaxe literario que Espanca dedicou a seu irmán tristemente falecido nun accidente de aviación con apenas 30 anos. “Charneca en flor”, título paradóxico que evocaba a terra onde naceu, foi o derradeiro libro de poemas que a autora non logrou ver publicado en vida. O 8 de dezembro de 1930 suicidouse con barbitúricos. Era o día do seu 36 aniversario e víspera da saída do prelo do súa obra poética. Esta enterrada en Vila Viçosa, na súa charneca natal.
“A sua obra lírica principiou a ser
editada em 1919 (Livro das Mágoas); em 1976 tinham saído 16 ediçoes dos Sonetos
Completos; precede, portanto, de longe e estimula um muito recente movimento de
emancipaçao literaria da mulher, exprimindo nos seus acentos mais patéticos a
imensa frustraçao, nao só feminina como masculina, das nossas opressivas
tradiçoes patriarcais (…)” (Historia da Literatura Portuguesa de
Saraiva e Oscar Lopes)
A súa vida foi levada ó cine polo director portugués Vicente Alves co título de Florbela, a película foi estreada en 2012
https://www.revistaesfinge.com/arte/item/785-84florbela-espanca-la-poetisa-del-amor
https://pt.wikipedia.org/wiki/Florbela_Espanca
O debuxo é de Apeles Espanca
#conNomedeMuller:Dorothy Catherin Fontana
Star Trek, Bonanza, O gran chaparral, Kung-Fu, Os Waltons, A fuga de Logan, Dallas… son algunhas series de televisión máis vistas pola mocidade europea e americana durante as décadas dos anos 60 e 70 do século XX. D.C. Fontana é o nome dunha das guionistas principais que se agochan tras destas series. As iniciais D.C. corresponden a Dorothy Catherin (Sussex, New Jersey, 1939- Los Ángeles, 2019) quen desde cativa sentía paixón pola literatura e polo cine, escribía contos e obras de teatro que despois representaba ca colaboración das súas amizades. Fontana licenciouse na universidade privada Fairleigh Dickinson, en New Jersey, especializándose en Secretaria Executiva. En New York e Los Ángeles traballou como secretaria. De día atendía á súa actividade profesional e polas noites escribía. Durante este tempo enviou guións para series de televisión pero cando descubrían que a autora era unha muller rexeitábanos. Dorothy decidiu entón evitar escribir o seu nome anotando só as iniciais, para que non a discriminasen por cuestión de xénero e valorasen o seu traballo sen prexuizos contra das mulleres
#conNomedeMuller: Rosa Parks
“Non tiña nin idea do que as miñas accións poderían provocar. Cando me arrestaron, non sabía como reaccionaría a comunidade. Gustoume que fixesen o que fixeron ó non subirse ós autobuses.”
Sesenta e cinco anos pasaron xa desde que Rosa Louise McCauley Parks (Alabama, 1913- Detroit,2005) rexeitase cederlle o seu asento no autobús a un branco cando regresaba do seu traballo como costureira nuns grandes almacéns en Montgomery (Alabama). Isto sucedía o un de novembro de 1955. Por ese motivo foi detida e considerada culpable por non cumplir a orde municipal que obrigaba ós negros a deixarlles os sentadoiros para eles ou inclusive ter que baixar do autobús se así llelo requerían. Rosa Lee foi encarcerada e condenada a pagar 14 dólares de multa.
![]() |
Rosa Park, foto policial, condado de Montgomery |
A reacción da poboación negra da cidade de Montgomery foi inmediata, durante un ano enteiro negáronse a subir a ningún autobús e buscaron outros medios de transporte. A protesta foi organizada por Martin Luther King e implicaba a o 70º/o dos usuarios do lugar. Con esta acción Rosa provocou que se producise o movimento polos dereitos civís, e a partir dese momento foi considerada a nai dese movimento. Xustamente ó ano seguinte, (novembro de 1956) o Tribunal supremo dos EEUU declaraba inconstitucional esta lei de segregación racial.
Rosa L Parks foi unha activista durante a súa vida na loita contra o racismo e en 1999 foille concedida a Medalla de Ouro do Congreso dos EEUU.
Rosa Parks falecía na súa casa de Detroit o 24 de outubro de 2005.
A biblioteca da cidade de Montgomery foi
bautizada como Rosa Parks Library and Museum na súa honra no ano 2000.
En 2013 Barak Obama inaugurou unha estatua de Rosa Parks no Capitolio dos EEUU
O noso escritor Agustín Fernández Paz utilizou a foto de Rosa Park para a súa novela como un símbolo para retratar a sociedade galega da época franquista “Non hai noite tan longa” (Xerais, 2012)
![]() |
Rosa Parks con Martin Luther King (Wikipedia) |
«Biografia de Rosa Parks». www.biografiasyvidas.com
https://www.unicef.es/educa/blog/rosa-parks-asiento-reservado-derechos-humanos
#conNomedeMuller: Isabel Zendal
![]() |
“O dr. Jenner realizando a súa primeira vacinación, 1976” (óleo sobre lenzo) é do pintor Ernest Board (Wellcome Library, United Kingdom) |
Érase unha vez unha muller que tiña moitos nomes: Isabel Cendalla y Gómez, Isabel Cendales, Isabel Gómez Sandalla, tamén o de Isabel López Gandalia como aparecía na rúa de A Coruña dedicada á súa memoria, e algúns máis ata que finalmente pevaleceu o de Isabel Zendal Gómez e así é como a coñecemos hoxe.
Sábese que en 1771 nacía Isabel Zendal en Órdes. Segundo informa o periodista coruñés Antonio López Mariño, quen gañou o Premio Carracedo de xornalismo en 2015 co traballo de investigación “ Isabel Zendal Gómez, en los archivos de Galicia”, esta naceu na aldea de Agrela de Arriba na parroquia de Santa Mariña de Parada no seo dunha familia moi moi pobre e que sendo unha mociña veu á Coruña para intentar gañarse a vida. Sábese que con 20 anos, comezou a traballar na Casa de Expósitos do Hospital da Caridade, na Inclusa (obra que por certo fora financiada cos bens da coruñesa Teresa Herrera e Pedrosa) e da que chegaría a ser a rectora algún tempo despois. Isabel cuidaba dos cativos que eran “expostos” no torno do Hospital. Cun salario de 30 reais e unha libra diaria de pan e mais un extra mensual de 16 reais por facer arreglos e remendos na roupa dos expósitos; tamén recibiría media libra de pan e de carne para o seu fillo e doces e froitas polo Nadal. A pesar de todo parece ser que a nosa enfermeira era das que menos cobraba entre as demais traballadoras do Hopital.
![]() |
Litografía da Real Expedición abandonando un porto, de Manini e Cia |
#conNomedeMuller: As irmás Mirabal
“Quedei viva para contarlles a historia”
Esta é a resposta de Adela Mirabal Reyes ( Salcedo, República Dominicana, 1 de marzo de 1925- 1 de febreiro de 2014), cando lle preguntaban por que non a mataron a ela tamén. Adela a única das catro irmás Mirabal que sobreviviu á matanza encargada polo ditador dominicano Rafael Leónidas Trujillo ó Servicio de Intelixencia Militar. En 1960 Patria, Minerva e María Teresa perderon a vida, xunto ó seu conductor, nas proximidades de Puerto Plata (República Dominicana). Adela no seu libro “Vivas en su jardín” relata o drama que lles custou a vida. Elas eran activistas opositoras ó rexime ditatorial de Trujillo e dentro do seu grupo Agrupación política 14 de xuño, eran coñecidas co nome de As Mariposas. Foron detidas, torturadas, violadas en varias ocasións e finalmente asasinadas o 25 de novembro de 1960. A súa irmá fundou e dirixiu o Museo Hermanas Mirabal ata a súa morte en 2014, dedicado a preservar a memoria das tres mulleres. Este crime causou unha fonda conmoción no pobo, concienciando á sociedade frente ó ditador. Finalmente este foi asesinado en 1961.
En 1981 tivo lugar en Bogotá (Colombia), o Primeiro Encontro Feminista Latinoamericano e do Caribe e nesta xuntanza decidiuse sinalar o 25 de novembro como o día Internacional de Non Violencia contra as Mulleres en memoria das tres irmás Mirabal. A Asamblea Xeral das Nacións Unidas asumiu esta data no ano 1999, convocando a gobernos e organizacións non gubernamentais a realizar accións para sensibilizar á opinión pública sobre o problema da violencia contra das mulleres.
A novela titulada En el tiempo de las mariposas é unha obra escrita pola escritora de orixe dominicana Julia Álvarez ( New York, 1950) sobre as irmás Mirabal. O libro foi publicado en 1994. A historia das Mirabal tamén foi levada ó cine, ó teatro e mais á televisión como mesmo título.
https://es.wikipedia.org/wiki/D%C3%ADa_Internacional_de_la_Eliminaci%C3%B3n_de_la_Violencia_contra_la_Mujer
http://casamuseohermanasmirabal.com/
#conNomedeMuller: Marilyn French
“I need a lot of sleep, and so I like to be in bed by then
#conNomedeMuller: María Corredoira
“En cuanto a mis primeros pasos en el Arte, puedo decir que se remontan a la niñez. Era yo muy pequeñita cuando ya les pedí a los Reyes que me trajeran lápices, pinceles y paletas. ¡Nunca les pedí muñecas ni juguetes! Cuanto grabado caía en mis manos, me empeñaba en iluminarlo, y así recuerdo que en cierta ocasión encontré una Historia Sagrada… ¿Y a que no se imagina usted lo que se me ocurrió? Elegí un grabado representando a Adán y Eva arrojados del Paraíso… ¡y los vestí de toreros! Pintaba en cuanto papel tenía, y las conchas que recogía en la playa las iluminaba también con toda clase de figuras y monigotes”
(Galicia y sus pintores. María Corredoyra. Entrevista a María del Carmen Corredoyra na revista Finisterre, nº 29, xuño de 1946)
#conNomedeMuller: Teresa Herrera

A CAVEIRA GARBANCEIRA
A Caveira garbanceira é unha creación de José Guadalupe Posada Aguilar (Aguascalientes, 1852-Ciudad de México, 1913) que ocupa un protagonismo indiscutíbel non só na celebración tradicional mexicana do Día de Muertos, mais tamén nas equivalentes do Día de defuntos a nivel internacional. Esta festividade ten lugar nos primeiros días de novembro e foi declarada Patrimonio cultural Inmaterial da Humanidade no ano 2008. Todos os anos celébrase na cidade de Aguascalientes, (lugar de orixe de José Guadalupe) o “Festival de las Calaveras” que ten lugar nas principais rúas da cidade. José Guadalupe foi ilustrador e caricaturista e fíxose famoso polas súas ilustracións de “calacas” ou “caliveiras”, entre elas La Catrina, que en versión orixinal é un gravado de metal. Posada realizaba un exercicio de crítica social através dos seus deseños. Foi quen de mostrar a inxustiza e desigualdade social existentes, de mostrar as crenzas e supersticións, a vida cotiá e en definitiva, o espírito do pobo mexicano, retratando e caricaturizando a todo tipo de personaxes: políticos, borrachos, bandoleiros, obreiros, damas elegantes… Existen tamén as "caveiras literarias", composicións burlescas en verso de carácter popular que forman parte da tradición do Día de muertos. A Caveira garbanceira é a expresión coa que designaban ás persoas humildes que vendían “garbanza” e que ó conseguir unha alta posición social pretendían ser europeos copiando as súas modas e hábitos, despreciando e renegando da propia orixe, tradición, costumes, lingua e cultura. O muralista Diego Rivera defendeu a figura de José Guadalupe Posada como exemplo de artista do pobo, considerándoo o precursor do movimento nacionalista mexicano das Artes Plásticas. Foi o propio Diego Rivera quen retomou a figura da Caveira garbanceira bautizándoa co nome de La Catrina e que inmortalizou no célebre mural “Sueño de una tarde dominical en la Alameda Central”. No mural aparece como figura central La Catrina, con estola de plumas que evoca a Quetzalcóatl, a serpe emplumada, un dos deuses máis importantes da cultura mesoamericana. La Catrina aparece entre Rivera, representado como un neno (como fillo de Posada) e o propio José Guadalupe Posada. Detrás de Rivera está a súa compañeira Frida Kahlo.
O artista José Guadalupe deixou escritas estas palabras:
"La muerte, es democrática, ya que a fin de cuentas, güera, morena, rica o pobre, toda la gente acaba siendo calavera"
O ESTRAÑO SUCESO
O estraño suceso
“Os que soñan polo día
coñecen moitas cousas que quedan fóra do alcance dos que só soñan pola noite.
Nas súas borrosas visións conseguen botar unha ollada á eternidade e, cando
espertan, estarrecen ó se decatar de que estiveron ó borde do gran segredo”
Edgar Allan Poe,
Eleanora
Tarde de
Sábado, 31 de outubro. Quixera relatarvos algo moi inquietante que me pasou
onte pola noite antes de me deitar e do que todavía non atopei explicación
lóxica algunha. Atendede pois, isto foi o que
aconteceu:
Viña eu de
tomar un café en cas da Rosa, a veciña do baixo C. Tamén baixou Estrella, a do primeiro C. O do café
é un dicir porque co conto botamos a
tardiña de parrafeo. Xa empardecera e despedímonos, que xa eran horas. De volta na casa, miro pola
fiestra e vexo un ceo da cor do chumbo, amortallado pola néboa. É tarde xa. Ponse a chover e penso que haberá treboada.
Sorte que a xente non anda pola rúa. E como vai andar! Habería que poñer as
botas de goma para navegar polos rueiros. Por certo, teño o sete parroquias que
mercamos na feira de Barçelos o ano pasado, cando fomos de ferias pola ponte de
Defuntos. Iría ata o porto dando un paseo. E que mal podería haber en ir ata
alí, a parte dunha boa molladura. Mentres
matino en todas estas cousas, os
asubíos de Xulio devólvenme á realidade.
Xa remataramos de cear e el acababa
de poñer un Oporto na mesa e unhas castañas asadas . Saboreei os grolos deste viño portugués e as
castañas tan gorentosas. Que ricas me
sabían! Entón lembro o estraño suceso que me acontecera o día anterior cando
fun dar un paseo ata o peirao.
-Oes, vouche
contar o que me pasou onte cando fun dar
unha volta polo porto. Alí estaba un home, que se
dirixiu a min chamándome polo nome. Por certo que eu non o coñecía de nada. Non,
en absoluto, xa che digo que non o coñezo de nada. Nada de nada. Pregúnteille
quen era varias veces pero non me respondeu. Só fitaba para min e volta a chamarme, unha vez, dúas, tres veces.
De súpeto desapareceu, esvaeceuse nun plis plas, coa brétema. Como foi, non o
sei! – Boh, Estaría falando con alguén e pensaches que era contigo. -Que si. -Que
non. A ver, que beberas antes. Nada meu, que non, que non tomara nadiña. Que si, que o
descoñecido sabe o meu nome. Xa che digo que sabe quen son eu. Esvaeceuse así diante miña, sen
máis como se a brétema o borrase… En fin, vaise facendo tarde e este tempiño
mete medo. Penso entón en deitarme e taparme até as orellas.
Quedo soa no salón, e desde o sofá volvo a
contemplar a rúa silandeira e escura. Ninguén. Nada. Nin o gato atigrado que
soe baixar a estas horas polo tellado da casa das Chanas, que está ó outro lado
da praza. Ás veces o gatiño achégase onda a miña ventá a ver se lle boto un
pouco queixo, que é moi lambón. Pero
sigamos co conto. De súpeto, percátome
de que unha sombra escura, negra, sixilosa, atravesa a praza e párase diante da
fiestra. Fítame desafiante no outro lado do cristal. Sei que me está fitando,
pero non me atrevo a mirar e cando por fin o fago non consigo verlle a cara. En
realidade non consigo ver nada, a praza está ben escura, pero sinto que alguén
está aí, fóra, mirándome sen pestanexar. Un ruídiño lene e xordo no vidro da
xanela, como se estivesen petando cos cotenos. Sinto fortemente a presenza, como se fose a traspasar o cristal dun momento
a outro… Teño calafríos por todo o corpo pero non podo moverme, fico aterrorizada. Pasa un minuto ou cinco, non sei, sinto alguén alasando.… de
súpeto, acendeuse a luz mortecina das farolas da praza, miro con medo ó
exterior, pero está valeira. Fose o que fose desapareceu sen máis. O vento
troupelea con forza nos cristais e de súpeto escoito unha voz lúgubre que
atravesa a praza coma un lóstrego feríndome nas tempas. Sinto a voz pavorosa,
amplificada berrándome na orella. O medo
paralízame a gorxa e non podo artellar palabra. Cando penso que esa voz
espeluznante está a piques de me traspasar, afástase lanzando un berro sarcástico
e estridente… O espantoso son cada vez máis lonxano, vaise apagando
paseniñamente ata desaparecer. Pero xúrovos, amiguiños, por todos os santos, que
estou absolutamente segura de que aquela
voz estarrecedora berraba e o meu nome!
Cris Asensio