O estraño suceso
“Os que soñan polo día
coñecen moitas cousas que quedan fóra do alcance dos que só soñan pola noite.
Nas súas borrosas visións conseguen botar unha ollada á eternidade e, cando
espertan, estarrecen ó se decatar de que estiveron ó borde do gran segredo”
Edgar Allan Poe,
Eleanora
Tarde de
Sábado, 31 de outubro. Quixera relatarvos algo moi inquietante que me pasou
onte pola noite antes de me deitar e do que todavía non atopei explicación
lóxica algunha. Atendede pois, isto foi o que
aconteceu:
Viña eu de
tomar un café en cas da Rosa, a veciña do baixo C. Tamén baixou Estrella, a do primeiro C. O do café
é un dicir porque co conto botamos a
tardiña de parrafeo. Xa empardecera e despedímonos, que xa eran horas. De volta na casa, miro pola
fiestra e vexo un ceo da cor do chumbo, amortallado pola néboa. É tarde xa. Ponse a chover e penso que haberá treboada.
Sorte que a xente non anda pola rúa. E como vai andar! Habería que poñer as
botas de goma para navegar polos rueiros. Por certo, teño o sete parroquias que
mercamos na feira de Barçelos o ano pasado, cando fomos de ferias pola ponte de
Defuntos. Iría ata o porto dando un paseo. E que mal podería haber en ir ata
alí, a parte dunha boa molladura. Mentres
matino en todas estas cousas, os
asubíos de Xulio devólvenme á realidade.
Xa remataramos de cear e el acababa
de poñer un Oporto na mesa e unhas castañas asadas . Saboreei os grolos deste viño portugués e as
castañas tan gorentosas. Que ricas me
sabían! Entón lembro o estraño suceso que me acontecera o día anterior cando
fun dar un paseo ata o peirao.
-Oes, vouche
contar o que me pasou onte cando fun dar
unha volta polo porto. Alí estaba un home, que se
dirixiu a min chamándome polo nome. Por certo que eu non o coñecía de nada. Non,
en absoluto, xa che digo que non o coñezo de nada. Nada de nada. Pregúnteille
quen era varias veces pero non me respondeu. Só fitaba para min e volta a chamarme, unha vez, dúas, tres veces.
De súpeto desapareceu, esvaeceuse nun plis plas, coa brétema. Como foi, non o
sei! – Boh, Estaría falando con alguén e pensaches que era contigo. -Que si. -Que
non. A ver, que beberas antes. Nada meu, que non, que non tomara nadiña. Que si, que o
descoñecido sabe o meu nome. Xa che digo que sabe quen son eu. Esvaeceuse así diante miña, sen
máis como se a brétema o borrase… En fin, vaise facendo tarde e este tempiño
mete medo. Penso entón en deitarme e taparme até as orellas.
Quedo soa no salón, e desde o sofá volvo a
contemplar a rúa silandeira e escura. Ninguén. Nada. Nin o gato atigrado que
soe baixar a estas horas polo tellado da casa das Chanas, que está ó outro lado
da praza. Ás veces o gatiño achégase onda a miña ventá a ver se lle boto un
pouco queixo, que é moi lambón. Pero
sigamos co conto. De súpeto, percátome
de que unha sombra escura, negra, sixilosa, atravesa a praza e párase diante da
fiestra. Fítame desafiante no outro lado do cristal. Sei que me está fitando,
pero non me atrevo a mirar e cando por fin o fago non consigo verlle a cara. En
realidade non consigo ver nada, a praza está ben escura, pero sinto que alguén
está aí, fóra, mirándome sen pestanexar. Un ruídiño lene e xordo no vidro da
xanela, como se estivesen petando cos cotenos. Sinto fortemente a presenza, como se fose a traspasar o cristal dun momento
a outro… Teño calafríos por todo o corpo pero non podo moverme, fico aterrorizada. Pasa un minuto ou cinco, non sei, sinto alguén alasando.… de
súpeto, acendeuse a luz mortecina das farolas da praza, miro con medo ó
exterior, pero está valeira. Fose o que fose desapareceu sen máis. O vento
troupelea con forza nos cristais e de súpeto escoito unha voz lúgubre que
atravesa a praza coma un lóstrego feríndome nas tempas. Sinto a voz pavorosa,
amplificada berrándome na orella. O medo
paralízame a gorxa e non podo artellar palabra. Cando penso que esa voz
espeluznante está a piques de me traspasar, afástase lanzando un berro sarcástico
e estridente… O espantoso son cada vez máis lonxano, vaise apagando
paseniñamente ata desaparecer. Pero xúrovos, amiguiños, por todos os santos, que
estou absolutamente segura de que aquela
voz estarrecedora berraba e o meu nome!
Cris Asensio
