O ESTRAÑO SUCESO

 

O estraño suceso

“Os que soñan polo día coñecen moitas cousas que quedan fóra do alcance dos que só soñan pola noite. Nas súas borrosas visións conseguen botar unha ollada á eternidade e, cando espertan, estarrecen ó se decatar de que estiveron ó borde do gran segredo”

Edgar Allan Poe, Eleanora

 

Tarde de Sábado, 31 de outubro. Quixera relatarvos algo moi inquietante que me pasou onte pola noite antes de me deitar e do que todavía non atopei explicación lóxica algunha. Atendede pois, isto foi o que aconteceu:

Viña eu de tomar un café en cas da Rosa, a veciña do baixo C.  Tamén baixou Estrella, a do primeiro C. O do café é un dicir porque  co conto botamos a tardiña de parrafeo. Xa empardecera e despedímonos,  que xa eran horas. De volta na casa, miro pola fiestra e vexo un ceo da cor do chumbo, amortallado pola néboa. É tarde xa.  Ponse a chover e penso que haberá treboada. Sorte que a xente non anda pola rúa. E como vai andar! Habería que poñer as botas de goma para navegar polos rueiros. Por certo, teño o sete parroquias que mercamos na feira de Barçelos o ano pasado, cando fomos de ferias pola ponte de Defuntos. Iría ata o porto dando un paseo. E que mal podería haber en ir ata alí, a parte dunha boa molladura. Mentres  matino  en todas estas cousas, os asubíos de Xulio devólvenme á realidade.  Xa remataramos de cear  e el acababa de poñer un Oporto na mesa e unhas castañas asadas . Saboreei os grolos deste viño portugués e as castañas tan gorentosas.  Que ricas me sabían! Entón lembro o estraño suceso que me acontecera o día anterior cando fun dar un paseo ata o peirao.

-Oes, vouche contar o  que me pasou onte cando fun dar unha volta polo porto. Alí estaba un home,  que  se dirixiu a min chamándome polo nome. Por certo que eu non o coñecía de nada. Non, en absoluto, xa che digo que non o coñezo de nada. Nada de nada. Pregúnteille quen era varias veces pero non me respondeu. Só fitaba para min e  volta a chamarme, unha vez, dúas, tres veces. De súpeto desapareceu, esvaeceuse nun plis plas, coa brétema. Como foi, non o sei! – Boh, Estaría falando con alguén e pensaches que era contigo. -Que si. -Que non. A ver, que beberas antes. Nada meu, que non,  que non tomara nadiña. Que si, que o descoñecido sabe o meu nome. Xa che digo que sabe quen son eu. Esvaeceuse así diante miña, sen máis como se a brétema o borrase… En fin, vaise facendo tarde e este tempiño mete medo. Penso entón en deitarme e taparme até as orellas.

 Quedo soa no salón, e desde o sofá volvo a contemplar a rúa silandeira e escura. Ninguén. Nada. Nin o gato atigrado que soe baixar a estas horas polo tellado da casa das Chanas, que está ó outro lado da praza. Ás veces o gatiño achégase onda a miña ventá a ver se lle boto un pouco queixo, que é moi lambón.  Pero sigamos co conto.  De súpeto, percátome de que unha sombra escura, negra, sixilosa, atravesa a praza e párase diante da fiestra. Fítame desafiante no outro lado do cristal. Sei que me está fitando, pero non me atrevo a mirar e cando por fin o fago non consigo verlle a cara. En realidade non consigo ver nada, a praza está ben escura, pero sinto que alguén está aí, fóra, mirándome sen pestanexar. Un ruídiño lene e xordo no vidro da xanela, como se estivesen petando cos cotenos. Sinto fortemente a presenza,  como se fose a traspasar o cristal dun momento a outro… Teño calafríos por todo o corpo pero non podo moverme, fico aterrorizada. Pasa un minuto ou cinco, non sei, sinto alguén alasando.… de súpeto, acendeuse a luz mortecina das farolas da praza, miro con medo ó exterior, pero está valeira. Fose o que fose desapareceu sen máis. O vento troupelea con forza nos cristais e de súpeto escoito unha voz lúgubre que atravesa a praza coma un lóstrego feríndome nas tempas. Sinto a voz pavorosa, amplificada berrándome na orella.  O medo paralízame a gorxa e non podo artellar palabra. Cando penso que esa voz espeluznante está a piques de me traspasar, afástase lanzando un berro sarcástico e estridente… O espantoso son cada vez máis lonxano, vaise apagando paseniñamente ata desaparecer. Pero xúrovos, amiguiños, por todos os santos, que estou absolutamente segura de que aquela  voz estarrecedora berraba e o meu nome!

Cris Asensio