Nos Maios está a cristalería Studio, a cristalería á que imos sempre. Esta mañá alí nos diriximos. Levamos as portas dun antigo aparador para poñerlle cristais. O cristaleiro é un home con vocación, moi serio e estudiado. Como ben dirían algúns "licenciado en cristalería avanzada".O seu local case parece o obradoiro dun artista plástico. Con vidreiras compostas con toda clase de vidros de cores pintados artesanalmente. Velaquí as auténticas vidreiras góticas dos Maios. O que máis lle gusta é usar a técnica de “fusing” para expresar a súa creatividade, di el moi solemne. O taller está na rúa Francisco Tettamancy.
Francisco Tettamancy Gascón, escritor e tertuliano da Cova Céltica, impulsor do monumento dedicado Aos Mártires da Liberdade, fusilados en Carral polo levantamento de 1846 e membro fundador da Academia Gallega en 1906. Vía de Ilustre lembranza para A Coruña, para galegas e galegos. A dicir verdade non sei cantos veciños coñecerán ó personaxe.
En realidade a rúa é unha pequena calzada perpendicular á avenida
de Arteixo e pegada ó barrio dos Maios. A estación de tren está moi perto. E unhas cantas e sonadas pulpeiras tamén. Estamos nun dos ventrículos máis enxebres da cidade, e na actualidade con máis mestizaxe. Se cadra a proximidade á estación favorece isto. Nesta ocasión non entro no talller e fico fóra.
Observo o que acontece ó meu redor con compracencia. Non sei se será todas as mañás así, pero hoxe
detéctase unha fervente actividade veciñal. Os transeúntes coñécense. Saúdanse.
Páranse a conversar. Como gardan a distancia de seguridade, falan alto. Por iso
escoito, querendo ou sen querer, todo o que din. Preparo entón a miña cámara cinematográfica imaxinaria e comezo a
gravar a escena. Acción! Véxome dentro dunha película dos anos cincuenta.
Branco e negro. Neorrealismo. Posguerra española. A ambientación resulta moi
dramática. A acción desénvolvese a un
ritmo moi vivaz. Hai un gran bulicio. Os veciños-actores ben compostos, pasan por diante miña sen mirar para
a cámara e sen deterse. Moi ben! Cruzan lixeiros
polas rúas, impacientes, como se tivesen moitas cousas que facer. Subindo e baixando ás
presas. Entrando e saíndo dos portais, dos establecimentos. Agardando na cola para entrar na
tenda. Din que venden pan de Carral e empanada de Arteixo, comenta un home con
pucha negra e cigarro na boca ó que vén detrás. Bah, empanada de Arteixo, contéstalle, mellores son as de Lorbé e sobre todo as de zamburiñas.
-Nenaaa, vas polo
pan?, berra unha muller desde unha das xanelas da casa de enriba.
-Vouuu,
responde outra desde abaixo
-Pois colle
una barra para min tamén, anda. Di a primeira.
-Era boa se cre que lla vou levar á casa, rosma a segunda.
Entra no cadro un mozo en bicicleta. Un repartidor. Unha muller co carriño da compra cruza sen mirar mentras fala polo móbil. Ai! O
mozo está a piques de atropelala. Co susto, a ela cáelle o carriño e unha bolsa
con froita sae disparada. Unhas mazás
rodan polo pavimento. O rapaz case cae
da bici para evitar pillala e por sorte evita chocar contra a camioneta do
cristaleiro que está alí aparcada, cunha manda de cristais de gran tamaño que tiña
que levar para unha obra
–A ver neno,
mira ben por onde vas, ho, que case me matas.
-Señora, esperte, cajo en tal, a culpa é súa que hai que mirar antes de cruzar!.
Un rapaz recolle unha mazá do chan, mira
para todas partes e despois marcha con ela. Empezan a aproximarse outras
persoas e léase unha boa. Ocupan o centro da rúa pola que pasan coches. Os espontáneos
avogados analizan o suceso a grandes voces, para dictaminar de quen foi a culpa,
o que máis berra é Cho, un coreano que fala galego e que ten alí un ximnasio para practicar artes
mariciais: -A señora viña nas berzas,
bla, bla, bla. Pola súa culpa o rapás case rompe a cráneo.
-Non, non,
non, cona, que non foi así, bli, bli, bli”.
Madia leva! Que a señora estivese a punto de ser atropelada e perdera media compra, que o rapaz estivese a punto de romper a chola ou estragar a bici, ou peor aínda, que batese contra a camioneta e rompesen os cristais, caendo os miles de anacos que chegarían a producir gravísimos cortes ós que estivesen perto (inclusive algúns podería saltar polos aires e chegar ata as ventás do primeiro piso) ou quen sabe que catástrofe tería sucedido alí, era o de menos, berraban outros retranqueiros.
Desde a
ventá do edificio algúns espectadores animan a discusión, porque eles desde
arriba víronno todo moi pero que moi ben e non se pode andar así pola vida,
hostia!
Un home sae correndo dun establecimento e pregunta se ten que chamar á policía. Non, mellor unha ambulancia. -Ós bombeiros, chamade ós bombeiros que disque explotou un camión cheo de cristais!
Como vedes esta é unha rúa verdadeiramente preparada para vivir
unha revolución.
Teño que
dicir que a película ten final aberto. Nese intre chámanme para marchar.
