A SEREA DE MAIANCA
Do interior da cantina chegaban risadas
estridentes. Entrou no local empurrado polo vento, venteando.
-Vaia,
benvido! A grosa voz da taberneira saíulle ao encontro. Co pano limpando a mesa
que acababa de quedar libre, entoando unha leda cantiga, desafiando ós que a
contemplaban con ollos ousados, ollos
viciosos, tinguidos de vicio.
-Olá,
Siro, qué vai ser?
-
Cervexa, na barra.
Ateigada de brazos, que sostiñan vidros
escumosos, aquela barra longa e fría acollía desde había anos, xeracións de insaciabeis bebedores que
naquela hora do día viñan verter a súa
filosofía malteada, pura virxe extra, que trepaba polo fume dos cigarros
ata o cumio do local. Ás veces o peso daquela escumosa sabiduría resultaba
insoportábel. Pero hoxe era un bo día. Botou un grolo e e os seus ollos foron
dar contra o Gran Espéculo detrás da barra. Desde alí tiña unha vista
panóramica extraordinaria, chegaba ata a outra beira da rúa, ata o outro bar do
outro lado da estrada. Un novo grolo; o almanaque pendurado a carón do espello
avisaba: Tempus fuget. De súpeto estouparon na cabeza de Siro aqueles versos de
Manoel Antonio
"O horizonte arrincaba cada día
para
ti
a
folla de almanaque dunha vela" (1)
Reparou
na imaxe principal da ilustración da folla de setembro, unha serea de mirada
triste, de longos cabelos loiros. Minia, a taberneira, desde o extremo da barra, achegábase apresuradamente
lucindo pano marelo que portaba por enriba do ombreiro. Chegou onda el
alasando. Aquela muller semellaba unha deusa da escuma, agora convertida na
dona de Neptuno, podía ser... pero faltaba colaaaa de peixe. Movía o corpo
imitando o ondear das ondas, ondeando o seu corpo ó vento, cos brazos ó vento
para despois pregalos imitando as asas dunha xerra. Despregou elegantemente o
pano marelo por enriba da superficie da barra como se quixese puíla.
-Qué
miras, oh ? Desprega os ollos. Anda, toma unhas olivas.
O
ruído da louza pousando no mostrador salvouno do ensimismamento. Bonita
ilustración, eh? Manolo, o vello patrón do Maruxa acababa de abarloar ao seu
carón.
-Sereas!
Como aquela que andaba pola beiramar nas noites de luar, tentando ós mariñeiros cos seus rechouchíos, a serea de
Maianca. Aquel pálido e fermosísimo
ser de cabelos enguedellados que tocaba
o corno para atraelos e facelos naufragar. Mozos sucumbindo ante aquela
extraordinaria e funesta muller-cola-de-peixe, muller de agua, cos seus doces pero á vez terríbeis chíos seductores, seducindo. Fixo que
ti non te librabas, dixo o home
-Atareime
entón a esta barra con cadeas de ferro, trincarei as mans para non ir tras dela
e sufrirei co seu fermoso e cruel canto meigo, igual que Ulises, respondeu
Siro, quen imaxinaba escoitar os berros deste ser máxico:
-“Achégate,
Odiseo, detén aquí a túa nave para que podas gozar coa nosa voz”, as fermosas
murmuraban nos seus ouvidos.
Naquel
intre unha brisa mareira recendendo a argazo entrou pola porta, tras dela
apareceu Antón, o home de Minia, o patrón da Chelito. Semellante a un Neptuno
co brazo dereito erguido, saudando. Na outra man portaba un balde cheo de
peixe. Ásperas e grandes mans mariñeiras
que entregaron o pote a Minia mentres cantaruxaba unha cantiga de sereas namoradeiras.
Minia!
chamou Antón, -veña unha botella de viño portugués, ese que trouxemos de
Caminha. Hai que afinar ben as gorxas. Trae ese fresco viño verde, a
electricidade verde, que nos alumee ben. Oes, Siriño? mellor será que quedes cear hoxe con nós.
Antón
colleu a botella e encheu as copas
baleiras. Brillante idea naquel momento do día. Unha boa pesca sempre
era un bo motivo de celebración. Facilidade feliz a deste home para agasallar
ós amigos. Caralludo. O mariñeiro logo chamou a Minia e propúxolle axiña o
plan, ademáis hoxe había luras abondas.
E
baleirouse a botella e abríronse outras. E así foron transcurrindo as
desveladas horas, verdes moi verdes, na Taberna do Porto da rúa Lamalonga,
verdes e salgadas horas. Enfeitizados polos chíos das sereas e o cock-tail de
risos mariñeiros non se percataron de
que o verde foi empardecendo paseniñamente, ata que chegou a ser gris e
finalmente branco.
(1) A
estrela descoñecida. De catro a catro, Manuel Antonio.
