As
vinte horas. Aínda quedaba tempo para tomar algo na taberna do Porto coa tropa
de coñecidos que naqueles momentosdo día soía recalar polo bar, pensou Siro. Meteuse pola rúa Lamalonga e alí
mesmo deixou o coche. Cousa rara atopar onde aparcar nunha rúa tan pequena.
Sorte non ter que dar voltas.
Do interior da cantina chegaban risadas estridentes. Entrou no local empurrado polo vento, venteando.
-Vaia, benvido! A grosa voz da taberneira saíulle ao encontro. Co pano limpando a
mesa que acababa de quedar libre, entoando unha leda cantiga, desafiando ós que
a contemplaban con ollos ousados, ollos viciosos, tinguidos de vicio.
-Olá, Siro, qué vai ser?.
-
Cervexa, na barra.
Ateigada de brazos, que sostiñan vidros escumosos,
aquela barra longa e fría acollía desde había anos, xeracións de
insaciabeis bebedores que naquela hora do día viñan verter a súa filosofía malteada, pura virxe extra, que trepaba polo fume dos cigarros ata o
cumio do local. Ás veces o peso daquela escumosa sabiduría resultaba
insoportábel. Pero hoxe era un bo día. Botou un grolo e e os seus ollos foron
dar contra o Gran Espéculo detrás da barra. Desde alí tiña unha vista
panóramica extraordinaria, chegaba ata a outra beira da rúa, ata o outro bar do outro lado da estrada.
Un novo grolo; o almanaque pendurado a carón do espello avisaba: Tempus fuget. De
súpeto estouparon na cabeza de Siro aqueles versos de Manoel Antonio
"O horizonte
arrincaba cada día
para ti
a folla de almanaque dunha
vela" (1)
Reparou
na imaxe principal da ilustración da folla de setembro, unha serea de mirada triste, de longos cabelos loiros. Minia, a taberneira, desde o extremo da
barra, achegábase apresuradamente lucindo pano marelo que portaba por enriba do ombreiro. Chegou onda
el alasando. Aquela muller ssemellaba unha deusa da escuma, agora convertida na dona de Neptuno, podía
ser... pero faltaba colaaaa de peixe. Movía o corpo imitando o ondear das
ondas, ondeando o seu corpo ó vento, cos brazos ó vento para despois
pregalos imitando as asas dunha xerra. Despregou elegantemente o pano marelo por enriba da superficie da barra como se quixese puíla.
-Qué miras, oh ? Desprega os
ollos. Toma unhas olivas.
O ruído da louza pousando no mostrador
salvouno do ensimismamento. Bonita ilustración, eh? Manolo, o vello patrón do
Maruxa acababa de abarloar ao seu carón.
-Sereas! Como aquela que andaba pola beiramar nas noites de luar tentando ós mariñeiros cos seus rechouchíos, a serea de Maianca. Aquel pálido e fermosísimo ser de cabelos enguedellados que tocaba o corno para atraelos e facelos naufragar. Mozos sucumbindo ante aquela extraordinaria e funesta muller-cola-de-peixe, muller de agua, cos seus doces pero á vez terríbeis chíos seductores, seducindo. Fixo que ti non te librabas.
-Atareime entón a esta barra con
cadeas de ferro, trincarei as mans para non ir tras dela e sufrirei co seu
fermoso pero cruel canto meigo, igual que Ulises, respondeu Siro, quen imaxinaba escoitar os berros deste ser máxico:
-“Achégate, Odiseo, detén aquí a túa nave para que podas gozar coa nosa voz”, as fermosas cantaban.
Naquel intre unha ola de vento entrou pola porta, tras dela apareceu o home de Minia, Antón o patrón da Chelito. Semellante a un Neptuno co brazo dereito erguido, saudando. Na man levaba un balde cheo de peixe. Fortes e grosas mans mariñeiras que entregaron o pote a Minia mentres cantaruxaba unha cantiga de sereas namoradeiras.
Minia!, chamou Antón, -trae para acá unha botella de viño portugués, veña! ese que trouxemos de Caminha. Hai que afinar ben as gorxas. Trae ese fresco viño verde, a electricidade verde, que nos alumee ben! Oes, Siriño, mellor será que quedes cear hoxe con nós.
Antón
colleu a botella e encheu as copas baleiras. Brillante idea naquel momento
do día e con Antón sempre era todo unha festiña. Facilidade feliz a deste home para agasallar ós amigos. Xenial. O mariñeiro logo chamou a Minia e propúxolle o plan,
ademáis hoxe había xurel abondo.
E baleirouse a botella e abríronse outras. E así foron transcurrindo as desveladas horas,
verdes moi verdes, na Taberna do Porto da rúa Lamalonga, verdes e salgadas horas.
Enfeitizados polos chíos das sereas e o cock-tail de risos mariñeiros non se percataron de
que o verde foi empardecendo paseniñamente, ata que chegou a ser gris e finalmente branco.
