As vinte horas. Aínda quedaba tempo para tomar algo na taberna do Porto coa tropa de coñecidos que naquelas horas soía recalar por alí, pensou Siro. Meteuse pola rúa  Lamalonga e alí mesmo deixou o coche. Cousa rara atopar onde aparcar nun sitio tan pequeno. Sorte non ter que dar voltas.

Do  interior da taberna chegaban risotadas estridentes. Entrou no bar empuxado polo vento, venteando.

-Vaia, benvido. A áspera voz da taberneira saíulle ao encontro. Co trapo limpando a mesa que acababa de quedar libre, entoando unha leda cantiga, desafiando ós que a contemplaban con ollos atrevidos, ollos pringosos, viciosos, co pringue do vicio.

-Olá, Siro, qué vai ser?.

- Cervexa, na barra.

 Ateigada de brazos sostendo vidros escumosos, aquela barra longa e fría sustentaba desde había moitos anos, xeracións de insaciabeis bebedores que naquela hora do día viñan verter a súa oléica filosofía un grao puro virxe extra que trepaba polo fume dos cigarros ata o cumio do local. Ás veces o peso daquela escumosa sabiduría resultaba insoportábel. Pero hoxe era un bo día. Botou un grolo e e os seus ollos foron dar contra o Gran Espéculo detrás da barra, desde alí tiña unha vista panóramica extraordinaria, chegaba ata a outra beira da rúa, ata o outro bar. Outro grolo; o almanaque pendurado a carón do espello avisaba: Tempus fuget. De súpeto estouparon na cabeza aqueles versos de Manoel Antonio

 

"O horizonte arrincaba cada día

para ti

a folla de almanaque dunha vela" (1)

 

Reparou na ilustración da folla de setembro, unha serea de mirada triste, cabelos con forma de ondas, cabelos longos. Minia, a taberneira, desde o outro extremo da barra, arrastaba a súa grandiosa redondeza e con graciosa maxestade chegou onda el soprando. Aquela deusa da escuma convertida en esposa de Neptuno, podía ser... pero faltaba colaaaa de peixe. Movía o corpo imitando o vaivén das ondas, ondeando o seu corpo ao vento cos brazos despregados para despois pregalos imitando os brazos dunha xerra.

-Qué miras, ho? Desprega os ollos. Toma unhas olivas.

 O ruído da louza pousando no mostrador librouno do ensimismamento. Vale, bonita ilustración. Manolo, o vello patrón do Maruxa acababa de abarloar ao seu carón.

-Sereas, eh? Como aquela que andaba pola beiramar nas noites de luar tentando ós  mariñeiros cos seus rechouchíos, a serea de Maianca.  Aquel pálido e fermosísimo ser  de cabelos enguedellados que tocaba o corno para atraelos e facelos naufragar. Mozos sucumbindo ante aquela extraordinaria e funesta muller-cola-de-peixe, muller de agua,  cos seus doces pero feros chíos seductores, seducindo. Fixo que ti non te librabas. 

-Atareime enón a esta barra con cadeas de ferro, trincarei as mans para non ir tras dela e sufrirei co seu fermoso e cruel canto meigo, igual que Ulises.

-“Achégate, Odiseo, detén aquí a túa nave para que podas deleitarse coa nosa voz”, as fermosas cantaban.

Naquel intre unha ola de vento entrou pola porta, tras dela apareceu o home de Minia,  Antón o patrón da Chelito. Semellante a un odiseo co brazo dereito erguido, saudando, na man levaba un balde cheo de peixe.

Fortes e grosas mans mariñeiras que entregaron o pote a Minia mentres cantaruxaba unha cantiga de sereas namoradeiras. Antón era o home de Minia.

-Minia!, chamou Antón, -trae para acá unha botella de viño portugués, veña! ese  Alvariño que trouxemos de Caminha. Hai que afinar ben as gorxas. Trae ese fresco viño verde, a electricidade verde, que nos alumee ben! Oes, Siro, o mellor é que quedes a cear hoxe con nós.

Antón colleu a botella e encheu as copas xa baleiras. Brillante idea naquel momento do día e con Antón sempre era todo unha festiña. Facilidade feliz a de Antón para agasallar ós amigos. Xenial. Antón chamou a Minia e propúxolle o plan, ademáis hoxe había xurel abondo.

E baleirouse a botella e abríronse outras. E así foron transcurrindo as desveladas horas, verdes moi verdes, na Taberna do Porto da rúa Lamalonga, verdes e salgadas. Enfeitizados polos chíos das sereas e o cock-tail de risas  mariñeiras non se percataron de que o verde foi empardecendo paseniñamente, ata que chegou a ser gris e finalmente branco.

 

 

(1)A estrela descoñecida. De catro a catro, Manuel Antonio.