As
vinte horas. Aínda quedaba tempo para tomar algo na taberna do Porto coa tropa
de coñecidos que naquelas horas soía recalar polo bar, pensou Siro. Meteuse pola rúa Lamalonga e alí
mesmo deixou o coche. Cousa rara atopar onde aparcar nunha rúa tan pequena.
Sorte non ter que dar voltas.
Do interior da cantina chegaban risotadas
estridentes. Entrou no local empuxado polo vento, venteando.
-Vaia,
benvido. A áspera voz da taberneira saíulle ao encontro. Co pano limpando a
mesa que acababa de quedar libre, entoando unha leda cantiga, desafiando ós que
a contemplaban con ollos atrevidos, ollos pringosos, viciosos, co pringue do vicio.
-Olá, Siro, qué vai ser?.
-
Cervexa, na barra.
Ateigada de brazos sostendo vidros escumosos,
aquela barra longa e fría sustentaba desde había moitos anos, xeracións de
insaciabeis bebedores que naquela hora do día viñan verter a súa oléica
filosofía un grao puro virxe extra que trepaba polo fume dos cigarros ata o
cumio do local. Ás veces o peso daquela escumosa sabiduría resultaba
insoportábel. Pero hoxe era un bo día. Botou un grolo e e os seus ollos foron
dar contra o Gran Espéculo detrás da barra, desde alí tiña unha vista
panóramica extraordinaria, chegaba ata a outra beira da rúa, ata o outro bar.
Outro grolo; o almanaque pendurado a carón do espello avisaba: Tempus fuget. De
súpeto estouparon na cabeza aqueles versos de Manoel Antonio
"O horizonte
arrincaba cada día
para ti
a folla de almanaque dunha
vela" (1)
Reparou
na ilustración da folla de setembro, unha serea de mirada triste, de longos cabelos loiros. Minia, a taberneira, desde o outro extremo da
barra, arrastaba a súa grandiosa redondeza e con graciosa maxestade chegou onda
el soprando. Aquela deusa da escuma convertida en esposa de Neptuno, podía
ser... pero faltaba colaaaa de peixe. Movía o corpo imitando o ondear das
ondas, ondeando o seu corpo ó vento, cos brazos ó vento para despois
pregalos imitando as asas dunha xerra.
-Qué miras, ho? Desprega os
ollos. Toma unhas olivas.
O ruído da louza pousando no mostrador
librouno do ensimismamento. Vale, bonita ilustración. Manolo, o vello patrón do
Maruxa acababa de abarloar ao seu carón.
-Sereas, eh? Como aquela que andaba pola beiramar nas noites de luar tentando ós mariñeiros cos seus rechouchíos, a serea de Maianca. Aquel pálido e fermosísimo ser de cabelos enguedellados que tocaba o corno para atraelos e facelos naufragar. Mozos sucumbindo ante aquela extraordinaria e funesta muller-cola-de-peixe, muller de agua, cos seus doces pero feros chíos seductores, seducindo. Fixo que ti non te librabas.
-Atareime enón a esta barra con
cadeas de ferro, trincarei as mans para non ir tras dela e sufrirei co seu
fermoso pero cruel canto meigo, igual que Ulises.
-“Achégate, Odiseo, detén aquí a túa nave para que podas gozar coa nosa voz”, as fermosas cantaban.
Naquel
intre unha ola de vento entrou pola porta, tras dela apareceu o home de Minia, Antón o patrón da Chelito. Semellante a un odiseo co brazo dereito erguido,
saudando, na man levaba un balde cheo de peixe.
Fortes
e grosas mans mariñeiras que entregaron o pote a Minia mentres cantaruxaba unha
cantiga de sereas namoradeiras.
-Minia!, chamou Antón, -trae para acá unha botella de viño portugués, veña! ese Alvariño que trouxemos de Caminha. Hai que afinar ben as gorxas. Trae ese fresco viño verde, a electricidade verde, que nos alumee ben! Oes, Siro, o mellor é que quedes cear hoxe con nós.
Antón
colleu a botella e encheu as copas xa baleiras. Brillante idea naquel momento
do día e con Antón sempre era todo unha festiña. Facilidade feliz a deste home para agasallar ós amigos. Xenial. O mariñeiro logo chamou a Minia e propúxolle o plan,
ademáis hoxe había xurel abondo.
E baleirouse a botella e abríronse outras. E así foron transcurrindo as desveladas horas,
verdes moi verdes, na Taberna do Porto da rúa Lamalonga, verdes e salgadas horas.
Enfeitizados polos chíos das sereas e o cock-tail de risas mariñeiras non se percataron de
que o verde foi empardecendo paseniñamente, ata que chegou a ser gris e finalmente branco.
(1)A estrela descoñecida. De
catro a catro, Manuel Antonio.