SER POETA
Ser Poeta é ser mais alto, é ser maior
do que os homens! Morder como quem beija!
É ser mendigo e dar como quem seja
Rei do Reino de Aquém e de Além Dor!
é ter de mil desejos o esplendor
e não saber sequer que se deseja!
É ter cá dentro um astro que flameja,
é ter garras e asas de condor!
É ter fome, é ter sede de Infinito!
Por elmo, as manhãs de oiro e de cetim...
é condensar o mundo num só grito!
E é amar-te, assim, perdidamente...
é seres alma e sangue e vida em mim
e dizê-lo cantando a toda gente! (de Charneca em flor)
Florbela Espanca (Vila Viçosa, 1894 — Matosinhos, 1930), bautizada
como Flor Bela Lobo, autonomeouse Florbela d’Alma da Conceição
Espanca é unha das grandes escritoras portuguesas da época contemporánea.
Filla natural de Antonia da Conceiçao Lobo, a muller que servía ós que se
convertirían nos seus pais adoptivos. Florbela foi o froito dunha relación
entre a súa nai e Joao María Espanca, o dono da casa. A muller de Joao María,
Mariana do Carmo, era estéril e asumiu o cuidado da cativa, ó mesmo que faría
tamén con Apeles, o irmán de Florbela que naceu tres anos despois, Ambos foron
rexistrados como fillos de Antónia e de pai incógnito, sendo Mariana do Carmo a
madriña de bautismo de ambos cativos. A súa nai, Antónia, faleceu moi nova, con
apenas 29 anos. Os dous irmáns foron criados por Joao e Mariana, pero Florbela
non foi recoñecida como filla lexítima ata 18 anos despois da súa morte.
Espanca comezou a escribir xa dende ben
cativa. A súa obra abarca diversos xéneros,
en verso e prosa, como contos, colaboracións en revistas e xornais e
tradución de novelas; mais o seu xénero primordial foi a poesía, cultivándoa baixo
a forma de soneto. Cunha biografía completamente inusual e novelesca, Florbela
d´Alma foi unha escritora pioneira, que rompeu moldes e abriu un camiño na emancipación
da muller tanto no plano literario como vital. Espanca foi das poucas donas que
asistiron ó Liceu Nacional (Évora), matriculándose posteriormente na Faculdade
de Direito en Lisboa cando só o facían pouco máis dunha ducia de mulleres entre
centos de homes, outro feito difícil na súa biografía debido á época e que
casou e divorciouse tres veces, pero nunca deixou de escribir. A pesar diso na vida da autora só foron
publicados dous libros de poesía: Livro de Mágoas (1919) e Livro de Sóror
Saudade (1923). Na súa obra poética está sempre presente o eu da poeta, e neles
atopamos amor, paixón, erotismo,dor, saudade,morte, poesía que fala da propia poesía en suma e a
propia alma da autora.
No poema dedicado á escritora, “Á memoria
de Florbela Espanca” e atribuido a Fernando Pessoa (os versos foron atopados
entre as pertenzas do poeta), o autor fala dela como a súa alma xemea:
“Dorme, dorme, alma
sonhadora,
Irmã gémea da minha!”
Postumamente foi publicado o libro de contos titulado “As Máscaras do Destino”, homenaxe literario que Espanca dedicou a seu irmán tristemente falecido nun accidente de aviación con apenas 30 anos. “Charneca en flor”, título paradóxico que evocaba a terra onde naceu, foi o derradeiro libro de poemas que a autora non logrou ver publicado en vida. O 8 de dezembro de 1930 suicidouse con barbitúricos. Era o día do seu 36 aniversario e víspera da saída do prelo do súa obra poética. Esta enterrada en Vila Viçosa, na súa charneca natal.
“A sua obra lírica principiou a ser
editada em 1919 (Livro das Mágoas); em 1976 tinham saído 16 ediçoes dos Sonetos
Completos; precede, portanto, de longe e estimula um muito recente movimento de
emancipaçao literaria da mulher, exprimindo nos seus acentos mais patéticos a
imensa frustraçao, nao só feminina como masculina, das nossas opressivas
tradiçoes patriarcais (…)” (Historia da Literatura Portuguesa de
Saraiva e Oscar Lopes)
A súa vida foi levada ó cine polo director portugués Vicente Alves co título de Florbela, a película foi estreada en 2012
https://www.revistaesfinge.com/arte/item/785-84florbela-espanca-la-poetisa-del-amor
https://pt.wikipedia.org/wiki/Florbela_Espanca
O debuxo é de Apeles Espanca
Ningún comentario:
Publicar un comentario