I
Escoito voces, si, hai algún tempo que me
sucede iso. Xa, e se me preguntades cando comezaron, diría que ó tempo do
inicio da pandemia polo Covid. As voces chegan sobre todo polas tardes,
máis ben, durante o solpor; ás veces polas mañás. Iso antes era máis
raro. Teño que recoñecer que ó principio facíame graza e conversaba con elas un
anaco. Pero desde hai algún tempo as cousas mudaron e agora xa aparecen
interrompendo, en calquera momento como nun estoupido, sen máis. Tanto ten o
que esté a facer nese intre, que están fóra de control. Pero non son todas
iguais, agudas unhas, cavernosas, roucas; hainas femininas e masculinas e a
meirande parte delas inquedantes e como digo incontrolábeis. Moitas me resultan
familiares, unhas máis ca outras. Sospeito que algo teñen que ver comigo e pam! soen
presentarse de súpeto.
Cando me pasa iso penso que o que eu diga non lles interesa nadiña. O drama é
que non sei exactamente o que queren de min. O son da voz aboia no aire,
incorpóreo, detrás dunha presenza invisíbel que me persegue, que vén comigo dun
lado para outro como se tivese moito interese no que fago ou como se me
espiase. Nese caso debería andar con cuidado. Aínda que percibo que hai unha
grande distancia entre as voces e mais eu, pero non sempre é igual. Tamén
depende do forte que falen, hainas que berran, que berran moito e quero
afastarme, fuxir desas voces nerviosas e alporizadas. Non sei. Esta noite
custoume traballo durmir pensando niso. O malo foi que despois de deitarme
semellaba que no salón estaban varias falando entre elas tan tranquilas, como
se nada, e non paraban. Polo menos estiveron desbardallando arreo unha hora enteira;
ríanse ás gargalladas e cantaban! Aínda
que tapase os ouvidos coa manta seguía escoitando. Como comprenderedes é
imposíbel de soportar. Dei un montón de voltas no leito. Debía ser
bastante tarde cando ó fin quedei durmida.
II
Cando esperto pola mañá sinto calafríos,
non hai voces nese intre. Menos mal. Salto da cama e vou ó baño. E de súpeto as
voces estouran na miña cabeza, ou mellor dito, a lembranza das voces do día
anterior, iso, non vaiades pensar que toleei. E que me poñen dos nervios! Por
exemplo, hai unha que cando aparece non para de repetir as cousas unha e outra
vez, e tamén o que xa me dixera en días pasados. Realmente non sei o que quere
porque non responde ás preguntas, non atende ó que digo. Dá igual
que lle explique que iso xa mo dixera hai un anaco, ou o día anterior. Non vale
de nada. Só fala e fala e fala ata que cansa, e xa. É un monótono e
histérico fungar. Entón imaxino que as voces teñen pernas invisíbeis e veñen
con présa, e xa se sabe que canto máis présa máis calma. Así non hai
xeito, non podo concentrarme con tanta algarada. Non paran. E o mesmo un
día e outro día, un mes e outro mes. Estoupido tras estoupido. Xa non o aturo
máis. Houbo unha ocasión que escoitei ata trinta ou corenta voces distintas,
que sei eu!
III
Son xa as nove. Se ando espelida podo liscar axiña. Érgome
da cama, entro no baño e abro a ducha. A auga quentiña tranquilízame.
Despois de secarme, guindo ca toalla, collo ó chou roupa no armario
e vístome ás carreiras. Pero… que horror! apenas remataba de anoar os botíns cando
un clamor insistente resoou na casa baleira,
era unha voz que quería que lle abrise a porta, a porta do portal! Pero
aquel ruxido non me soaba de nada, podía ser que confundise a persoa,
pero nada. Abre a porta! Berraba. Pois dime quen es primeiro, dixen. Dígoche
que abras, berraba. E así, un día e outro, estou comezando a anoxarme. Ata nin
comer en paz me deixan. Non lles importa que tome o caldo frío, non respectan
nada. A xente dime que non me preocupe, que é normal, que iso lle pode pasar a
calquera, que é debido á tensión, que acabará pasando, que me relaxe…
IV
Saín ó fin á rúa e aspirei fondo, a ver se
acougo, pero… maldita sexa! outra vez, aí está, aí está outra vez. NOON!
Agora, era esa outra voz, ESA VOZ DE PITO QUE ME ESFURACA O CEREBRO. Esta
normalmente soe aparecer bastante tarde, xusto cando me poño a ver unha peli, a
moi...! E veña a latricar, que si, oh, verás o que me pasou hoxe, dime ela. E
dálle maraca, xa sacou a lingua a pacer e hai que amolarse. Que se atopou
botellas de cervexa baleiras no garaxe, que se unhas bragas con
puntilla, que se veñen a facer orxías polas noites, que se a veciña do Terceiro
C colga a roupa no tendedeiro sen escurrir e molla todo o chan, que se a do
Primeiro B fuma na ventá e bota as cabichas á rúa. Ai! eu non o aturo máis!!!
Todo é por culpa desa voz impertinente e as outras igual.
V
Ela, botou andar cara o paseo
marítimo en dirección á Praia das furnas. Percorreu o camiño até chegar ó pé
das escaleiras de madeira baixo Penatouro. A marea estaba rematando de subir.
Había mar de fondo. Ascendeu polas escadas ensimismada e detivose no balcón
diante da Quinta señorial. Observou que as ondas gañaban altura a medida que se
achegaban á costa e batían con forza
contra as rochas sobre as que estaba o saínte. Os salseiros humedecéronlle a
cara e a seguir unha onda salpicouna. Botouse cara atrás para evitar que a
seguinte a mollase, non sería a primeira vez.
Lembrou entón o das “Tres Marías”, as tres ondas máis grandes e que
veñen xuntas no temporal. Faltaba por chegar a terceira. Sentiu de novo o maldito
estoupido que precedía ás voces. Meteu a man no bulso interior da cazadora e
tropezou co aparello que vibraba furiosamente. Colleuno, mirouno con xenreira e
sen dubidalo guindouno ás ondas xusto a tempo de esquivar a terceira vaga. Viu como o aparato era engulido pola escuma. Suspirou
aliviada. Botou unha ollada ó mar
roleiro. Sentía frío, notou que a roupa estaba calada. Instintivamente alzou o
colo da casaca e afundindo as mans nos
petos, abandonou paseniñamente o lugar.
Ningún comentario:
Publicar un comentario