ADIÓS, RÍOS; ADIÓS FONTES

"Non me olvides, queridiña,
si morro de soidás...
tantas légoas mar adentro...
Miña casiña!, meu lar!"


Foto Xulio Correa, publicada en Proxecto Galicia, reprodución 
              Con estes versos remata Rosalía de Castro o "Adiós, ríos; adiós fontes" o primeiro poema que escribiu para Cantares Gallegos.
           A palabra "lar" poder ter varios significados pero sempre en relación coa casa que habitas. Precisamente é sinónimo de casa familiar, fogar. Tamén nas cociñas rústicas é o lugar da casa onde se acende o lume, como sinónimo "lareira". Por último a palabra lar en plural,  lares, fai referencia ós deuses da mitoloxía romana. Na antiga Roma o lar estaba asociado ó fogo sagrado e os lares, manes e penates eran os deuses domésticos. Os deuses lares representaban os espiritos dos antepasados e protexían a familia. 
  Na casa labrega a cociña é a dependencia máis importante. Nela está a lareira na que se fai o lume para cociñar e tamén para quentarse, por iso nela hai escanos, que son bancos con respaldo e tallos, (bancos pequenos para unha persoa e sen respaldo) para sentar arredor do lume. Pola parte interior da lareira colócabase un canizo, que é unha estructura feita con paus de madeira, no que se penduraban chourizos e carne de porco para afumalos. Tamén do canizo pode ir pendurada unha cadea -a gramalleira- que sostén o caldeiro de facer o caldo ou o xantar.

Ningún comentario: